Սարգիս Զէյթլեան « Նացիական Թուրքիոյ դարպասումը »

Ինչպէս ծանօթ է , քեմալական Թուրքիա , իր հիմնադրութեան օրերէն սկսեալ , արեւմտականացման կամ աշխարհիկացման իր հռչակաւոր ռազմավարութեան բերումով , միշտ անտես առաւ , արհամարհեց եւ հեռու մնաց թէ՛ Միջին Արեւելքի իր դրացի՝ յատկապէս արաբական երկիրներէն եւ թէ առհասարակ իսլամական աշխարհէն :

Այս էր Թուրքիոյ վերաբերումը մինչեւ 1974 թուական , այսինքն մինչեւ քարիւղի (գիներու արագ մաքլցումին իբրեւ հետեւանք) ծանօթ տագնապը , որ խոր ցնցումի ենթարկեց համաշխարհային , բայց մասնաւորաբար Երրորդ աշխարհի յետամնաց երկիրներու տնտեսութիւնը եւ , ի շարս այլոց , թերեւս ալ՝ ամէնէն առաջ Թուրքիոյ տնտեսական եւ ելեւմտական իրավիճակը :

Այդ թուականէն ի վեր է ահա , որ փոխուեցաւ կարծես նաեւ Թուրքիոյ վերաբերումը իսլամական աշխարհին եւ առանձնապէս արաբական երկիրներուն նկատմամբ : Թուրք վարիչները յանկարծ հոգեդարձ ունեցան եւ վերջապէս անդրադարձան , ըստ երեւոյթին , թէ Թուրքիա եւս մաս կը կազմէ ոչ միայն Միջին Արեւելքի , այլեւ իսլամական աշխարհի , իբրեւ գրեթէ ամբողջապէս իսլամական պետութիւն :

Մետասաներորդ ժամու այս անդրադարձումէն ալ ծնունդ առաւ եւ մշակուեցաւ կարծես արդի Թուրքիոյ շրջանային քաղաքական այդ ռազմավարութիւնը , իբր թէ աշխարհագրական ու կրօնամշակութային իր բնական միջավայրին կամ արմատներուն վերադառնալու բարեմի՜տ նախանձախնրութեամբ :

….Առ այդ , Թուրքիա , իբր թէ երբեմնի իր հպատակ եւ այժմ դրացի անկախ երկիրներուն օգնելու բարեմտութեամբ , թուրք հազարաւոր աշխատաւորներ , թրքական անորակ ու անշահ արտադրանքներ եւ բազմաթիւ շինարարական եւ այլ բնոյթի ընկերութիւններ կ՛արտածէ դէպի խնդրոյ առարկայ երկիրները , բացառաբար իր սեփական շահերէն մեկնելով անշուշտ :

sarkis zeytlian

Comments

comments